'Ruth'

Het is een lastig dilemma waar een verslaggever zich altijd voor geplaatst vindt. Wat plaats ik en wat plaats ik niet? Zo zou ik jullie graag willen informeren over de Koreaanse schoonheid en wat hier op volgde. Maar aangezien ik de hele dag optrek met Jurre, kan dit problemen geven. U begrijpt dat dit niet makkelijk voor mij is.

Echter, verslaggever zijn is niet een keuze, het is een roeping. De consequenties neem ik hierbij voor lief. Het verhaal en de update van vandaag:

De ochtend was nog maar net begonnen (het was 12 uur) en wij trokken er weer op uit. We hadden nog geen stap gezet in het metrostation, of we hoorden het bekende ‘oh my god’ weer achter ons. Het zal toch niet? Ja hoor, daar was onze zelfverklaarde ‘schoonheid’ weer. Dit soort situaties brengt vaak het slechtste in mij naar boven, ook nu weer. Galant zette ik een paar stappen naar achter, waardoor Jurre plots naast onze Koreaanse schone kwam te lopen. Ik wakkerde het vuurtje nog wat aan door te beweren dat Jurre haar echt miste, maar deze aansporing had zij niet nodig.
‘Another picture please’, eiste zij direct. Gewillig als altijd voldeed ik aan het verzoek. Hierna moest zij ‘toevallig’ naar een metrostation niet ver bij ons vandaan. Ze studeerde op de musical ‘Cats’. Als het bij deze informatie gebleven was, had ik het niet erg gevonden. Maar om nu midden in een overvolle metro al die boutliedjes te moeten aanhoren, het werd mij iets teveel. Onze reputatie ging er ook volledig aan, gezien te worden met deze vrouw. Nadat ze met droge ogen beweerde ‘oh my god, this is destiny’ kromp mijn maag ineen.

Vervolgens begon ze tarotkaarten te voorschijn te toveren en lispelde dat Jurre en ‘Ruth’ (haar naam) een goede toekomst samen hadden. Ik kwam gelukkig niet in haar voorspelling voor.Jurre begon ook met minuut ongelukkiger te kijken, kortom, we waren blij dat ze tien minuten later weg was.

Nadat we terug waren uit het voetbalstadion (hierover later meer) kwamen we haar weer tegen: ‘oh my god, what a coincidence!’. Zo langzamerhand betwijfelde ik dat echter, maar ik zeurde niet en liet Jurre wederom galant naast haar lopen. Die weigerde echter, waardoor de situatie ontstond dat niemand naast haar wilde lopen. Vrij genant voor haar, zou je denken. Haar enthousiasme was echter nog altijd niet geblust. ‘Oh my god, we should meet each other again!’ Gelukkig kwamen we hierna een Nederlander tegen. De arme jongen had nog nooit zoveel aandacht gekregen, als wij hem die tien minuten gaven. ‘Ruth’ keek met de minuut chagrijniger en liep enkele meters voor ons uit. Op een gegeven moment liep ik naar haar toe en probeerde haar af te schepen door te zeggen dat ‘we elkaar vast wel weer zouden tegenkomen’, maar haar humeur was niet meer te redden.
Ik mag hopen dat we haar niet meer tegenkomen, maar ik sluit niets uit. Mocht dit het geval zijn, houden we u zeker op de hoogte.

Wat hebben we de afgelopen 24 uur gedaan? Naar de Seoul Tower geweest (erg gaaf, zeker ’s avonds!), vandaag Olympisch Stadion gezien en afgelopen avond zijn we naar de wedstrijd Korea – Australie gezien (1-0 voor de thuisploeg, misschien hierover later nog meer).
Tot het volgende epistel!