Uitgaan in Seoul

Het is zaterdagavond en ik heb weer de tijd gevonden om een stukje te kunnen schrijven.

Uitgaan. In Barneveld is dit al hobby nummer 1 voor mij en ook hier hang ik graag de beest uit. Geen vrouw is veilig, jullie kennen mij. Met een Nederlander, Amerikaan, Tsjech en Engelsman in ons gezelschap, waren we er helemaal klaar voor. De metro was het vertrekpunt en daar kwamen we ook meteen een grote verrassing tegen: Opa Wong.

Opa Wongwas een grijze Koreaan, zag eruit als 52, maar was eigenlijk 74 (hij liet zijn paspoort zien, wij geloofden hem natuurlijk niet). Joviaal introduceerde hij zichzelf als een grote architect, de belangrijkste van heel Korea. Onderwijl bekeek hij ons goed en kwam tot de ontdekking dat wij geen vrouwen meegenomen hadden. Geen slechte observatie voor een man op leeftijd, hier had hij absoluut gelijk in. Daar zou Opa Wong wel verandering in brengen. ‘I pay’, zei de oude grijsaard, en hij ging ons voor naar een bar. Vol verbazing keken wij elkaar aan, we kenden de man slechts 3 minuten en nu wilde hij al voor ons betalen? Misschien was die man wel een zwerver die een goede grap wilde uithalen.

Met zijn zessen gingen we rond een tafel zitten en ogenblikkelijk kwam er een grote emmer met zeven grote flessen Heineken voor de dag. Opa Wong pakte zijn fles en ging over op deel twee van zijn plan: de vrouwen. Tafeltje naar tafeltje werd door hem aangedaan. Even later kwam hij terug en wees naar Jurre. ‘You there, come!’. Jurre spartelde tegen, maar aan de dwingende blik van Opa Wong viel niet te ontkomen. Het arme schaap werd voorgesteld aan een tafeltje verlegen Koreaanse meiden. Al te veel interactie kwam er niet tot stand. Dit had niet met Jurre te maken, maar de vrouwen waren er duidelijk niet op uit om een knappe westerling te scoren.

Uiterlijk onbewogen zette Opa Wong zijn zoektocht voort. Eindelijk had hij het voor elkaar. Wij werden bij hem geroepen en moesten bij vier Koreaanse vrouwen plaats nemen. Twee spraken er geen Engels (maar ja, de taal der liefde is universeel nietwaar?) en de andere twee spraken Engels, maar waren minder enthousiast. Opa Wong vond dat zijn taak erop zat en wenste ons nog een prettige avond.

Enkele mensen in onze groep deden halfslachtige pogingen de Koreaanse schoonheden te versieren, maar veel succes leverde dit niet op. Derhalve werd er een nieuwe bar aangedaan. Hier zat een parasiet die luisterde naar de naam Molly. Molly kwam uit Nieuw-Zeeland en had een Koreaans uiterlijk. Ze was louter geinteresseerd in het alcohol dat rijkelijk vloeide, de rekening vond ze minder interessant. Ongedierte heb je overal, je moet wel uitkijken dat je er niet te lang mee om gaat. Op naar een nieuw avontuur dus.

De club ‘Velvet Underground’ had keiharde muziek en dansende mensen. Ik was het al snel zat en ging in mijn eentje verder met het verkennen van Seoul. Buiten dronken Duitsers zag ik niet veel bijzonders en rond een uur of 5 besloot ik naar het hostel terug te gaan.

De metro ging pas om zes uur open, dus ik besloot een taxi te nemen. Mijn Koreaans is niet al te best en hoewel ik meende Hyewha goed uit te spreken, kon de taxi-chauffeur mij niet helpen. Ook het ‘ but it is in the neighbourhood of some palace, uh, TsjeungDungYong’ kon hem niet helpen. Vandaag hoorde ik van een echte Koreaan hoe ik het wel had moeten zeggen, en als ik eerlijk ben moet ik bekennen dat ik niet echt in de buurt kwam. Dus het was uiteindelijk half zeven, toen ik mijn bedje weer in dook. Jurre kwam een half uur later terug van de KFC en ook hij kroop bij daglicht onder de dekens.

Om half elf ging de wekker weer, een excursie stond op het programma. Met een Engels sprekende gids vertrok de bus richting de Noord-Koreaanse grens, om in de militaire zone rond te kijken. Van de heenreis heeft Jurre weinig meegekregen, zijn maag zat hem een klein beetje in de weg. Een paar keer overgeven doet wonderen, maar van zijn spleetogen kwam hij niet meer af.

Zelf hoop ik morgenochtend naar het honkbal te gaan, Nederland tegen Cuba. Aangezien ik dan redelijk vroeg moet vertrekken, zal ik niet uitgaan vanavond. Jurre was niet van plan zo’n groot offer te brengen, hij zal morgenochtend dus in alle vroegte met spleetogen het hostel binnen stormen. Ik ben gewaarschuwd...

P.S. Dat Jurre meer kan dan louter een stukje schrijven, is niet bij velen bekend. Onder aan de pagina ziet u de foto die hij maakte in het ‘martel’ museum. Ondergetekende was opgesloten en maakte enkele hachelijke momenten door. Altijd paraat met zijn camera, was het Jurre Jochemsen die de foto maakte, waar menig professional zich niet voor hoeft te schamen!

Tot de volgende bijdrage,
Henk