Beijing!

Zo zit je te genieten van een Koreaanse barbeque en zo zit je zeven uur later in een vliegtuig richting Beijing naast een Mexicaanse zwemster (100 en 200 meter rugslag, google maar!) te genieten van haar teddybeer. Ter verduidelijking, een soort Mexicaanse mascotte die ze altijd mee neemt naar wedstrijden.

In mijn laatste bijdrage maakte ik er al melding van. Gisterochtend vroeg de trein genomen richting Incheon, om daar het Nederlandse honkbal team aan het werk te zien. Het was een soort warming-up game. De ‘big event’ die dag was de ‘all-star game’ van de Koreaanse competitie. Die startte om zes uur en om twaalf uur was het daarom zoeken naar Nederlanders. Buiten twee persmensen en een Nederlandse official was er in het stadion geen Nederlander te vinden.

De zeer eenzijdige wedstrijd was binnen twee innings beslist. De Cubanen sloegen de Nederlandse pitcher helemaal aan gort. Hoewel de Nederlanders zich goed herstelden, werd het toch een forse nederlaag, 10-0.

Om vijf uur was ik wederom terug in het hostel, waar spleetoog Jurre net wakker geworden was. ’s Avonds hebben we een Koreaanse barbeque genuttigd, waarna de locale bar met een slotbezoek werd vereerd. De drankjes werden samen met een Fin, Amerikaan, Taiwanese en een Engelse genuttigd. Dit laat ook meteen het leuke van deze manier van reizen zien. Je ontmoet zoveel leuke mensen vanuit de hele wereld.

Tot zover de positieve noot voor vandaag. China zelf is namelijk helemaal niet zo positief (tot nu toe althans). Ik moet de eerste Engels sprekende Chinees nog tegengekomen. Vanaf het vliegveld zijn we twee keer met een taxi gereden en een keer met de bus. Nog steeds waren we er niet.
Wel kwamen we bij een zogenaamd centrum voor Melkertbanen. Nu is elke baan in China natuurlijk een Melkertbaan, maar dit zijn wel zeer nuttige functies. Zeven man (waarvan er slechts een iemand Engels spreekt) wachten mensen op die tijdens de Olympische Spelen verdwaald zijn. Om een idee te krijgen, dit centrumpje is vijf kilometer verwijderd van dichtsbijzijnde event. Wij waren overduidelijk de eerste ‘verdwaalden mensen’ van vandaag, want vol enthousiasme werden we op de foto genomen (toen de Engelse spreken vrouw ons probeerde te helpen). Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze dachten dat ik een Nederlandse sporter was (aangezien ik weer eens mijn Oranje shirt aangedaan had).

Vriendelijk waren ze dus wel, met zeven man discussieren waar ons hostel wel niet zou zijn. Functioneel waren ze echter niet, we schoten geen meter op.

Ook in het hostel zelf kostte het ons enorm veel tijd om alles rond te krijgen. Gelukkig had ik alle e-mails die ik van hen gekregen had op mijn laptop zijn, dit scheelde veel geregel.

Toch is er wel degelijk een Olympisch sfeertje te merken als je de stad in gaat. Taxi’s rijden af en aan (zij nog wel!) en overal zie je vlaggen. Ook zijn er veel checkpoints waar militairen wederom auto’s onderzoeken. De ruimtes rondom de stadiums zijn militair gebied en overal zie je wel een militair, politieman of vrijwillig voor Olympische Spelen. Zonder pasjes en dergelijke kom je hier nergens.

Er is dus zeker een grote kloof tussen ons westerlingen en deze Chinezen. Het alfabet begrijpen de meeste niet, met een geschreven adres kom je gewoon niet bij je hostel aan. Wat dat betreft staat Zuid-Korea velen maler dichter bij de Westerse wereld, dan China. Het verschil is echt groot.
Morgen gaan we waarschijnlijk de binnenstad in.

Groeten,
Henk

P.S. Een toets op mijn telefoon doet het niet meer. Dus als jullie sms’jes ontvangen zonder de ‘G’, ‘H’ of ‘I’, dan weten jullie waarom. Misschien dat Martin nog een nieuw mobieltje kan aanraden?