Eclips in Osaka

Alhoewel het erg bewolkt was, kon ik de zonsverduistering redelijk goed zien. Hopelijk heeft broeder Martin een veel beter uitzicht gehad, maar ik had al geluk überhaupt iets te kunnen zien. Op veel plekken hier in Japan was het namelijk zo bewolkt dat de zon helemaal niet te zien was.

Vijf dagen geleden ben ik vanuit Shanghai met de boot richting Kobe, Japan, vertrokken. De reis duurde twee dagen en was vrij plesant. Samen met een paar Britten en Finnen vermaakte ik mij opperbest op de kleine boot, al waren de activiteiten schaars. Eenzaam hoogtepuntje was de karaokeavond, waar een hoop mensen wel voor te porren warren. Om de stemming er in te houden besloot ik de mensen niet te verrassen met mijn zangkunsten.

Aangekomen in Kobe probeerde ik contact te zoeken met een ex-collega van ASCO Japan. Deze man wilde mij dolgraag Osaka laten zien, iets waar ik hem zeer dankbaar voor was. Want het is enorm lastig om hier in Japan zelf alles uit te vinden. Mijn Japans is nog niet zo goed en het is vrij lastig om er je weg te vinden.

Het land is super georganiseerd én gedisciplineerd. Zoekend naar een pinautomaat stak ik een stille straat zomaar over, het rode licht negerend. Meteen kwam er een oude Japanse man naar mij toe, vertellend dat ik niet had mogen oversteken. Aangezien het mij meestal vrij weinig moeite kost mij (nog) dommer voor te doen dan ik ben, kwam ik er ook deze keer mee weg met de opmerking dat ik ‘het niet gezien had’.

Dat is dus Japan, iedereen loopt gehoorzaam in rijen achter elkaar aan. Als een trein er aan komt staan mensen al in rijen precies te wachten op de plek waar de deuren tien minuten later ook opengaan. Stel dat er op platform 1 per dag zes verschillende routes vertrekken, dan zijn er ook zes verschillende plekken waar de deuren van die treinen open gaan. Niemand dringt voor, iedereen wacht zeer geduldig af.

Een ander fenomeen dat ik al tegen gekomen ben zijn de ‘vrouwen coupés’. Schijnbaar is het in de drukke ochtendspits wel eens gebeurd dat vrouwen betast werden (in het keurige Japan kan ik mij er niets bij voorstellen overigens), dus nu zijn er coupés waar alleen maar vrouwen in mogen komen.

Verder heb ik gisteren een bezoek gebracht aan een heuse karoakeruimte. Nee, geen bar dus, maar een ruimte van 3 bij 5 waar een groot scherm met een paar computers (wel allemaal erg modern) waren neergezet. Voor vijf euro kun je daar een uur zingen en krijg je er onbeperkt frisdrank, per persoon. Dus samen met een Japanner mijn keel leeggezongen. Er was toch niemand die het kon horen...

En dan het gamen, het lijkt wel alsof Japanners geboren zijn met enorm snelle vingers. Die gasten kunnen echt alles met een toetsenbord. Daar waar in Las Vegas grote gokhallen de steden ontsieren, zijn het hier dus game-hallen. Met een gepiep en geschiet van jewelste hoor je nieuwe records en geluiden van plezier of verdriet (al naar gelang de prestaties) om je heen.

Ik vraag mij serieus af of Japanners een sociaal leven hebben. Ze werken zich half dood en als ze al vrije tijd hebben gamen ze louter. Het is een raar en mysterieus land...