Tranquilo in Seoul

Op mijn laatste avond in Fukuoka heb ik iets curieus meegemaakt. Was ik in de maling genomen, of was er sprake van een fout? Nog steeds weet ik het niet. Wat het was? Lees maar verder!

Een paar dagen geleden kwam ik in Hiroshima aan, waar ik bij de herdenking van de slachtoffers van de eerste atoombom was. De hele stad stond in het teken hiervan. Zo waren er overal manifestaties, maar ook protestacties. Veel langharig gespuis, demonstrerend tegen Amerika en de rest van het westen. Het anti-Amerikanisme is nu eenmaal iets wat je er wel doorheen proefde. Zeker bij de wat ‘rechtsere’ Japanners en de ‘linkse’ langharigen westerlingen.

Maar los van dit alles, was het een indrukwekkende bijeenkomst. Wel wat vroegjes, moest al om 7 uur mijn bed uit. Inderdaad, barbaars!

Ik was niet alleen, we gingen met een grote groep buitenlanders uit dat hostel. Al vrij snel werden we gevolgd door een Japanse camerateam. Deze wilden ons volgen tijdens de herdenking. Een aantal werden geïnterviewd (helaas, ik mocht mijn ‘mening’ niet geven), en tijdens de één minuut stilte werden we gevraagd of ze ons mochten filmen. Ik voelde mij bijna in een toneelstuk, want samen met 7 andere westerlingen werden we in een groep gezet, waarna de camera’s op ons gericht bleven.

Hoewel het nog altijd vroeg was, werkte het weer ook niet mee. Het was als 34 graden met een erg hoge luchtvochtigheid. ’s Avonds vertrok in naar Fukuoka, waar ik mijn ‘oordopjes’ (voor het luisteren van muziek) wilde ruilen. Een week daarvoor had ik die op dezelfde gekocht, maar ondertussen had ik geen geluid meer in mijn linkeroor. Er was een stuk van de plug afgebroken en ik wilde het dus gaan ruilen.

Vol goede moed vertrok ik richting het winkelcentrum. Het bonnetje had ik niet meer, dus dat zou wat lastiger worden. Normaal gesproken is er niemand zo zuinig op dat soort dingen als ik (jullie weten het!), maar ja, ik had er ook geen rekening mee gehouden dat ik überhaupt nog terug zou komen naar Fukuoka. De verkoopster was in eerste instantie vasthoudend, zonder bonnetje kon ik het helaas niet ruilen.

Op een gegeven moment herkende gelukkig iemand mij, waardoor duidelijk was dat ik écht het spul daar gekocht had. Zij bleef overleggen met haar baas, maar die gaf geen toestemming. Helaas, het leek erop dat het gewoon niet zou lukken.

Tot de verkoopster mij mee nam en een originele verpakking open maakte. Uit het blikveld van de baas ruilde ze ondertussen mijn ‘oordopjes’ voor die van het origineel. “Ik betaal het wel uit eigen zak”, vertelde ze mij. Hier werd ik verlegen van, dit was natuurlijk niet mijn bedoeling. Vastberaden om het vergoed te krijgen wilde ik ver gaan, maar niet een verkoopster het uit eigen zak laten betalen.

Ze was echter vastbesloten en ik kreeg het goede exemplaar in mijn handen gedrukt. Bijna ontroerd door zoveel klantvriendelijkheid (ze voegde mij ook nog toe dat ze hoopte dat ik met een goed gevoel op Japan zou terug kijken) ging ik vrolijk terug naar mijn hostel.

Maar er was iets mis met mijn ‘nieuwe’ oordopjes, het had dezelfde mankementen als mijn oude! Na nogmaals het bekeken te hebben, bleken het gewoon mijn ‘oude’ oordopjes te zijn.

Wat is er gebeurd, is er een fout gemaakt of ben ik gewoon besodemieterd? Ik weet het nog steeds niet. Ik ga er vanuit van niet, daar was het meisje te oprecht voor. Is het echter wel zo geweest, dan kan ik de ‘stunt’ wel waarderen, het gebeurde gewoon letterlijk onder mijn ogen!

Helaas had ik geen tijd meer om terug te gaan naar de winkel. Het was al laat en de ochtend erop moest ik vroeg met de boot naar Zuid-Korea. Dus tja, wat er gebeurd is weet ik nog steeds niet...

En nu ben ik dus terug in het hostel waar Jurre en ik vorig jaar ook verbleven. Er is wel wat veranderd, tis minstens twee keer zo groot geworden, maar er zijn nog steeds veel Koreanen in de stad!

Morgen ga ik naar Bangkok en over 4/5 dagen begint het duikfestijn op het eiland Koh Tao. Onnodig om te zeggen dat ik er zin in heb. Het zal het laatste gedeelte van een fantastische Azië-trip worden.

Tot de volgende keer!

Henk