Op het politiebureau

Tja, en zo stond ik zomaar in een Chinees politiebureau. Grijze muren, typisch Oost-Europees. Niet een plek waar ik verwacht had snel te komen, maar nu was het wel zover. Bij binnenkomst zette ik mijn naam op een groot vel. Ik was de eerste westerling vandaag, ik zag tenminste geen ‘normale letters’ op het papier. Ik werd geholpen door een Chinese tolk, anders had ik het formulier onmogelijk kunnen invullen. Ik moest nog even wachten op de agent, deze deed namelijk net een dutje en moest nog wakker gemaakt worden. Met de wallen nog onder zijn ogen, deed hij de deur open en mocht ik mijn verhaal doen.

Een halve dag eerder was ik namelijk in een taxi mijn portemonnee kwijt geraakt, inclusief pin pas en credit card. Vanaf het treinstation van Kunming wilde ik de vier kilometer het liefst zo snel mogelijk afleggen, het bezoekje aan Stone Forrest (foto’s volgen later!) had mij al heel wat blaren bezorgd.

Het duurde slechts twintig seconden voordat de taxi voor kwam rijden. Een vriendelijk ogende vrouw deed open en nadat ik aan gaf waar ik heen wilde, gaf ze mij een vriendelijk knikje. Leve de emancipatie, dacht ik nog.

Maar al snel begon deze Chinese onduidelijk te praten. Het leek wel alsof ze niet wist waar ze heen moest. Nadat diverse ‘locals’ zonder succes geraadpleegd werden, begon ze in mijn richting te schreeuwen. Veel Chinezen hebben de gewoonte dit te doen, zodra ze door hebben dat je hen niet verstaat. Ze denken dat dit verandert als ze maar hard genoeg in mijn oren lopen te toeteren. Het eindresultaat was dat (met mijn portemonnee al klaar gepakt om te betalen), ik de auto uitgezet werd.

Behoorlijk chagrijnig, ik heb haar natuurlijk niet betaald, stond ik in een onbekend gebied. Na even rondgekeken te hebben wilde ik mijn portemonnee pakken, maar tot mijn schrik was deze weg. Vanwege al het gezeik was ik vergeten mijn portemonnee te pakken, super stom!

Aangekomen bij het hostel kostte het wat tijd, maar uiteindelijk is alles geregeld. Moeder Boon is een enorme held, en heeft mij geholpen om vanuit Nederland de Rabobank te bellen. Mijn beltegoed was ook niet zo erg hoog namelijk. Hiervoor nog bedankt!

Met een berg aan Chinees geld loop ik nu rond, heb in één keer 900 euro overgemaakt rechtsstreeks naar een Chinese bank. Pinnen kan ik voorlopig niet. Gelukkig komt broerlief Martin over een paar weken deze kant op en brengt hij mij de nieuwe passen.

Eind goed, al goed. Alhoewel, ondanks mijn aangifte bij de politie is mijn portemonnee (met 200 euro aan Chinees geld daarin) niet terug.
Aangezien ik eerder mijn Nederlandse telefoon ben kwijtgeraakt, blijf ik nog wat langer in Kunming. Het vorige hostel was zo vriendelijk om deze op te sturen en op donderdag of vrijdag verwacht ik het pakketje hier. Daarna zal ik dan toch de trein pakken naar Dali.

Met tafeltennis gaat het gelukkig beter, heb gister de lokale ‘god’ verslagen. Het chagrijn droop van zijn gezicht, de arrogantie voor even weg. Morgen krijgt hij revanche.

Ciao!