Lieflijk Lijiang???

Chinees tourisme is booming de laatste jaren. En dan bedoel ik dus Chinezen die hun eigen land verkennen. Meer en meer geld is er beschikbaar. Deze Chinezen zijn gek op ‘oude’ dorpjes, die volgestouwd zijn met souvenirs. Het liefst reizen Chinezen in groepen, daarbij volgzaam de leider met een rode, blauwe of groene vlag volgend. Bij bruggetjes gaan ze op de foto, twee vingers omhoog (het ‘V’ teken) en een glimlach van oor tot oor.
In Lijiang worden ze op hun wenken bediend. Een aantal jaren geleden werd er een gigantisch ‘oud’ dorpje uit de grond gestampt en natuurlijk volgde er tien jaar geleden een tweede. De stad is een ware magneet voor alle Chinese toeristen, als mieren klonteren ze samen in de (nieuwe) oude straatjes en vergapen ze zich aan de (nep) zilveren armbandjes.

De lokale bevolking is zonder uitzondering in oude kledij gestoken. Schreeuwend proberen ze de toeristen te bewegen een ritje op een paard te maken. Het water stroomt vrolijk door kleine watervalletjes en mocht je honger krijgen, staan er tientallen restaurants klaar om de hongerige bezoeker met hun lekkernijen te verwelkomen. Niet alleen de lokale culinaire hoogstandjes zijn er te vinden, wat dacht u van Italiaans restaurant ‘Mamma Mia’? Met voetballer Cannavaro op de buitendeur, heb je echt het idee in Italië te zijn!

Jullie snappen het wel, het is een genot om in deze oude dorpjes te zijn...

Nee dus. De souvernirshopjes zijn mij een gruwel. Je struikelt er over nep producten, dure restaurants, zeurende oude vrouwtjes met vruchten en theehuisjes. Ga niet te ver naar de zijkant van het dorpje, want dan zie je hoe er weer een stuk ‘nieuwbouw’ plaats vind. De werkelijk oude huisjes zijn de afgelopen al tegen de vlakte gegaan om plaats te maken voor nieuwe ‘oude’ huisjes.
Als je honger hebt, moet je eten. Doe dit echter niet bij restaurant ‘Mamma Mia’. Deze Italianen (nou ja, eigenlijk zijn het alleen maar Chinezen) weten het allemaal nog veel erger te maken. Allereerst verstonden ze mijn bestelling niet goed. In plaats van rundvlees kreeg ik kip. Aangezien ik niet wilde zeuren at ik het gewoon op. Dit had ik beter niet kunnen doen, de kip had mij flink te pakken. Anderhalf dag had ik het gevoel dat er een steen in mijn maag zat.

Morgen ga ik naar Chengdu, eigenlijk kijk ik hier wel naar uit. Nu kan de voorbereiding op Tibet namelijk echt gaan starten. Over anderhalve week ga ik samen met Martin (als ik alles voor elkaar krijg tenminste) naar Lhasa. Daarna is Japan aan de beurt, waarna ik de slotmaand grotendeels in Thailand wil gaan doorbrengen.

Inderdaad, het leven is niet slecht...


Nog een laatste politiek nieuwtje. 84% van de Chinezen is Han-Chinees. De overige 16% zijn minderheden, denk bijvoorbeeld aan Tibetanen. De Chinezen zeggen erg trots op hun minderheden te zijn, maar blijken toch wel een aantal politieke truucjes toe te passen om deze groepen er onder te houden. Zo is er in heel China de politiek dat je maar één kind mag krijgen. Er is echter een uitzondering. Als je als Han-Chinees (de ‘normale’ Chinezen dus) in Tibet woont, mag je meerdere kinderen hebben. Dit is enerzijds een stimulans om als Chinees naar Tibet te gaan en zorgt er anderzijds voor dat de aanwezige Chinezen steeds sneller uitbreiden.